» Gatunki drzew
Grab jest drzewem dorastającym do 25 m wysokości, występuje na terenie całego kraju. Grab potrzebuje gleb żyznych i wilgotnych, zazwyczaj tworzy domieszkę w drzewostanach liściastych, rzadko tworzy lite drzewostany.
Drewno graba nie posiada twardzieli zabarwionej, posiada jednolitą barwę oraz strukturę. Drewno jest szarobiałe lub żółtawobiałe. Przyrosty roczne mają mocno falisty przebieg, również pień jest mocno sfalowany.
Grab posiada bardzo cienką i gładką korę o szarym zabarwieniu. Udział kory wynosi tylko 7%.
Drewno grabowe jest bardzo ciężkie, twarde oraz trudnołupliwe, nieodporne na warunki atmosferyczne. Zastosowanie drewna grabowego to głównie elementy maszyn i narzędzi, od których wymaga się dużej wytrzymałości na tarcie, uderzenia, rozłupanie.
Grab jest obok buka jednym z najlepszych gatunków do kominka. Posiada praktycznie same zalety: bardzo duża gęstość, bardzo cienka kora, stosunkowo szybkie przesychanie. Posiada mniejszą łupliwość od buka. Jest to jeden z najbardziej pożądanych gatunków drewna do kominka.
Buk jest okazałym drzewem dorastającym do 40 m wysokości, posiada duże wymagania glebowe. Drewno buka jest rozpierzchłonaczyniowe, o twardzieli niezabarwionej, posiada jednolitą barwę oraz strukturę. Drewno posiada jasną barwę z odcieniem żółtoczerwonawym. Często posiada wady w postaci brunatnych zabarwień (fałszywa twardziel).
Buk posiada bardzo cienką korę o barwie szarozielonej. W starszym wieku kora jest lekko spękana i nabiera barwy srebrnoszarej. Udział kory wynosi tylko 7%.
Drewno buka najłatwiej pomylić z grabem. Najważniejsza cecha to układ słojów rocznych – u graba są mocno faliste, falistość jest widoczna również na korze; buk nie posiada falistości.
Drewno buka jest bardzo ciężkie, twarde oraz łupliwe, nieodporne na warunki atmosferyczne. Zastosowanie przemysłowe drewna bukowego to sklejki, okleiny, meble (m.in. parkiety, schody), zabawki, celuloza (papier), węgiel drzewny oraz inne. Drewno bukowe jest bardzo podatne na gięcie i dlatego wyrabia się z niego wysokiej jakości meble gięte.
Buk jest jednym z najlepszych gatunków do kominka. Posiada praktycznie same zalety: bardzo duża gęstość, bardzo cienka kora, świetna łupliwość, stosunkowo szybkie przesychanie. Jest to jeden z najbardziej pożądanych gatunków drewna do kominka. Czas suszenia: ok. 2 lat.
Wartość opałowa: 2200 kwh/mp i 4,1 kwh/kg. Największa wada drewna bukowego to ograniczona podaż i deficyt tego towaru na rynku …
Dąb jest okazałym, potężnym i długowiecznym drzewem dorastającym do 50 m wysokości, posiada duże wymagania glebowe. Dąb tworzy lite drzewostany, występuje również w zmieszaniu z innymi gatunkami, często rośnie pojedynczo na polach, przy drogach, w parkach i zadrzewieniach; jest również gatunkiem podszytowym.
Dąb jest gatunkiem pierścieniowo-naczyniowym, w praktyce oznacza to bardzo dobrą widoczność słojów przyrostów rocznych na przekroju poprzecznym. Drewno dębowe posiada wyraźną twardziel zabarwioną na kolor brunatny, biel jest wąski i stosunkowo jasny. Drewno dębu w stanie świeżym wydziela specyficzny zapach octu.
Dąb posiada bardzo grubą i spękaną korę o barwie ciemnoszarej. Udział kory wynosi ponad 20%. Kora dębu jest trochę podobna do jesiona, wiązu, klonu oraz topoli.
Zastosowanie przemysłowe drewna dębowego jest bardzo szerokie, m. in. okleiny, meble (m.in. parkiety, schody), statki, maszyny oraz inne. Drewno dębowe jest bardzo trwałym surowcem.
Dąb jest cennym i poszukiwanym surowcem dla przemysłu, jednak jako opał jest często przeceniany. Jest to drewno ciężkie i kaloryczne ale posiada równocześnie szereg wad: bardzo długo przesycha, posiada bardzo grubą korę, jest trudny w rąbaniu. Długi czas przesychania związany jest z wysoką zawartość taniny. Spalanie tej substancji wymaga wysokich temperatur, co jest możliwe dopiero wtedy, gdy drewno dębowe jest wysuszone. Drewno dębowe wymaga większej ilości tlenu niż na przykład drewno bukowe. Czas suszenia 2,5 – 3 lat. Ponad to duża zawartość kwasów i garbników (drewno świeże ma specyficzny zapach kwasu octowego) w drewnie dębowym, może powodować mocniejsze zanieczyszczenie komina.
Zakup dęba może być dobrą inwestycją w sytuacji gdy jest już sezonowany lub możemy sobie pozwolić na sezonowanie dłuższe niż rok.
Wartość opałowa: 2100 kwh/rm; 4,2 kwh/kg.
Jesion jest drzewem dorastającym do 35 m wysokości. Gatunek ten rośnie na glebach żyznych, wilgotnych oraz podmokłych. Jesion nie tworzy litych drzewostanów, rośnie nad brzegami rzek oraz jezior, można go także spotkać w parkach, alejach i przy drogach.
Drewno jesionowe posiada niezbyt wyrazistą twardziel o zmiennym zabarwieniu od żółtego poprzez oliwkowe do jasnobrązowego, biel jest szeroki i bardzo jasny. Jesion posiada drewno zmiennie wybarwione i pod tym względem jest ono mocno niespecyficzne, generalnie można je określić jako drewno jasne.
Jesion posiada drewno pierścieniowo-naczyniowe, co oznacza bardzo dobrą widoczność słojów przyrostów rocznych na przekroju poprzecznym.
Jesion w młodym wieku posiada całkowicie gładką korę o zabarwieniu zielono-oliwkowym i stan ten utrzymuje się dosyć długo, nawet do 40 roku życia. W późniejszym wieku kora staje się gruba i spękana, i przypomina nawet trochę korę dębową. Udział kory wynosi ok. 14%.
Drewno jesionu jest ciężkie oraz twarde, nie jest odporne na warunki atmosferyczne i działanie wody. Zastosowanie przemysłowe drewna jesionowego to m. in. okleiny, meble (m.in. parkiety, schody), łodzie, maszyny oraz inne. Drewno jesionowe jest cennym i poszukiwanym surowcem.
Również jako opał kominkowy jesion ma wysoką wartość i zalicza się do najlepszych gatunków. Drewno jesionowe ma dużą gęstość i kaloryczność, względnie cienką korę, stosunkowo szybko przesycha, łatwo się rąbie.
Ze względu na dużą twardość jesion jest ogólnie uznawany za drewno szlachetne.
Czas suszenia: 2 lata.
Wartość opałowa: 2100 kwh/mp i 4,2 kwh/kg.
Wiąz jest średniej wielkości drzewem dorastającym do 30 m wysokości, posiada duże wymagania glebowe. W Polsce występują 3 gatunki: wiąz szypułkowy, górski oraz polny. Wiąz nie tworzy litych drzewostanów, występuje jako rzadka domieszka wśród innych gatunków, jest również sadzony przy drogach oraz w parkach. Wiązy są coraz rzadszymi drzewami w naszym krajobrazie, dzieje się tak za sprawą holenderskiej choroby wiązów (grafioza wiązów), która dziesiątkuje te drzewa.
Drewno wiązowe posiada wyraźnie wykształconą część bielastą i twardzielową; biel posiada barwę jasnożółtawą lub szarawą, twardziel jest brązowa. Słoje przyrostów rocznych są widoczne.
Kora wiązu jest w młodości gładka, potem dosyć szybko zaczyna się łuszczyć i pękać. Kora starego wiązu jest mocno wzdłużnie spękana i przypomina trochę korę lipy, a czasem nawet dębową. Udział kory wynosi ok. 15%.
Drewno wiązowe jest względnie ciężkie oraz twarde. Zastosowanie drewna wiązowego to m. in. okleiny, meble (m.in. parkiety, schody), statki, maszyny, budowle ziemne i wodne oraz inne. Drewno wiązu posiada wysoką trwałość pod wodą oraz pod ziemią. Drewno wiązowe to dobry gatunek kominkowy, który można ulokować gdzieś między klonem, a dębem. Jest podobne trochę do drewna dębowego, jednak posiada mniejszy udział kory i trochę szybciej przesycha. Często drewno pochodzi z wycinki drzew przydrożnych i parkowych, które bywają mocno ugałęzione i usęcznione, w związku z czym drewno może być trudne w rąbaniu.
W Polsce występują 3 gatunki klonów: klon jawor, klon pospolity oraz klon polny. Klony stanowią domieszkę w lasach liściastych, często są to drzewa wolno rosnące na polach, w parkach, alejach, przy drogach. Klon jawor i pospolity to zazwyczaj drzewa dorastające do 25-30 m wysokości, natomiast klon polny jest niewysokim drzewem do 15 m lub krzewem.
Drewno klonów jest rozpierzchłonaczyniowe i bez widocznej twardzieli, jednak przyrosty roczne są dosyć dobrze widoczne.
Drewno ma jasne zabarwienie z różowawym odcieniem. Drewno wszystkich 3 gatunków jest bardzo podobne, generalnie jaworowe nieco jaśniejsze.
Kora klona pospolitego i polnego jest bardzo podobna, w młodym wieku całkowicie gładka, w starszym wieku grubsza i regularnie spękana, przypominająca trochę jesion a nawet dąb.
Kora jawora różni się mocno od poprzednich, jest cieńsza i w starszym wieku zaczyna się mocno łuszczyć i bardzo przypomina platan.
Drewno klonowe jest dosyć ciężkie, twarde i trudnołupliwe, posiada wysokie właściwości mechaniczne. Zastosowanie przemysłowe drewna klonowego to m. in. okleiny, sklejki, meble (m.in. parkiety, schody), zabawki, instrumenty muzyczne, maszyny oraz inne.
Jako opał kominkowy klon zalicza się do całkiem niezłych gatunków. Drewno klonowe ma cienką korę, stosunkowo szybko przesycha, łatwo się rąbie.
Ciekawostką dotyczącą klonu jest powiedzenie: „odpukać w niemalowane” Otóż w dawnych czasach jako drzewo stare i piękne klon miał sprawować opiekę nad żywymi i umarłymi. Zmarłego przed pochowaniem układano na klonowej desce. Kto chciał wspomóc opiekuńcze działanie klonu musiał zapukać właśnie w taką deskę. Pomalowana już nie spełniała swojej roli i dlatego odpukujemy zawsze w niemalowane.
Robinia akacjowa zwana jest popularnie akacją lub grochodrzewem. Jest to gatunek obcy sprowadzony do kraju z Ameryki Północnej. Robinia jest niewielkim drzewem, występuje sporadycznie jako domieszka w polskich lasach, często jest sadzona w parkach, zadrzewieniach i przy drogach.
Drewno robinii posiada zbliżone właściwości do drewna dębowego. Biel posiada żółtawe zabarwienie, a twardziel jest żółtawozielona do brunatnej. Generalnie drewno robinii posiada dużo odcieni oliwkowożółtych. Przyrosty roczne są dobrze widoczne. Drewno robinii podobnie jak dąb jest bardzo ciężkie oraz twarde, odporne na warunki atmosferyczne i działanie wody. Zastosowanie przemysłowe drewna robinii jest dosyć ograniczone niewielkimi rozmiarami jakie osiąga w naszym kraju i są to m. in. okleiny, meble , konstrukcje wodne oraz inne. Drewno robinii jest bardzo trwałym surowcem. Robinia posiada ciężkie i kaloryczne drewno, a w stosunku do dęba o wiele szybciej przesycha. Minusem drewna robinii jest bardzo duży udział kory. Poza tym drewno robinii zawiera substancje biologicznie aktywne, które w bezpośrednim kontakcie mogą powodować stany zapalne skóry i śluzówek.
Rodzaj brzoza obejmuje 35-60 gatunków2, z czego w Polsce naturalnie występuje głównie brzoza brodawkowata. Brzoza jest drzewem dorastającym do 25 m wysokości, szybko rośnie i jest gatunkiem pionierskim o małych wymaganiach glebowych; występuje powszechnie w całym kraju.
Drewno brzozy jest rozpierzchłonaczyniowe, beztwardzielowe, posiada jednolitą barwę oraz strukturę. Drewno jest jasne z żółtawym lub czerwonawym odcieniem, często posiada wady w postaci brunatnych zabarwień (fałszywa twardziel) oraz brunatne plamki rdzeniowe i zarośnięte czarne sęki.
Brzoza posiada charakterystyczną białą korę, dzięki której trudno ją pomylić z innym gatunkiem. W młodszym wieku kora jest cienka i przypomina biały papier, w starszym wieku w części odziomkowej kora staje się gruba, ciemna i spękana. Udział kory wynosi ok. 12%.
Drewno brzozy jest umiarkowanie ciężkie, średnio twarde o wysokich właściwościach mechanicznych, nieodporne na warunki atmosferyczne. Zastosowanie przemysłowe drewna brzozowego to sklejki, okleiny, meble, celuloza (papier), węgiel drzewny oraz inne. Z drewna brzozowego wytwarzana jest wysokiej jakości sklejka lotnicza.
Brzoza jest to dobry podstawowy gatunek do kominka, który bardzo często jest niedoceniany. Posiada wiele zalet, do których należą: przyzwoita kaloryczność oraz palność, szybkie przesychanie, stosunkowo cienka kora, łatwość w rąbaniu oraz dostępność na rynku.
Drewno brzozowe wysuszone nie powoduje iskrzenia, co jest dużą zaletą przy paleniu w kominku. Pali się płomieniem o lekko niebieskawym odcieniu i ma miły, charakterystyczny zapach. Pod względem objętości brzoza ma ok. 85% wartości opałowej drewna bukowego. Pod względem masy ok. 105%. Czas suszenia: 1,5 roku.
Wartość opałowa: 1900 kwh/mp i 4,3 kwh/kg.
W Polsce występuje olcha czarna oraz drugi gatunek olcha szara. Olcha jest nazywana czasem olszą. Olcha czarna rośnie na glebach wilgotnych oraz podmokłych, nad brzegami rzek oraz jezior, na terenach zalewowych i bagnach. Olcha jest średniej wielkości drzewem dorastającym do 25 m wysokości; tworzy lite drzewostany zwane olsami.
Drewno olchowe posiada czerwonawe zabarwienie, świeżo po ścięciu prawie pomarańczowe; barwa drewna olchowego jest cechą charakterystyczną. Drewno posiada równomierną strukturę i jest jednolicie zabarwione, nie posiada twardzieli.
Kora olchy w młodym wieku jest dosyć cienka w kolorze szarozielonkawym. Wraz z wiekiem kora grubieje i ciemnieje. Stare olchy posiadają grubą i spękaną korę. Udział kory u olchy przekracza 17%.
Drewno olchy czarnej zalicza się jeszcze do tzw. gatunków twardych, jednak gęstość drewna olchowego jest ok. 40% niższa od buka i graba. Drewno olchowe jest nieodporne na działanie warunków atmosferycznych, jednak wykazuje podwyższoną trwałość w wodzie, dlatego wykorzystywane jest do elementów budowli wodnych. Ponadto wyrabia się z olchy sklejki, okleiny, płyty, celulozę i wiele innych.
Olcha czarna jest dobrym gatunkiem do kominka jednak w stosunku do brzozy jest to trochę gorszy wybór. Składa się na to mniejsza gęstość drewna i stosunkowo duży udział kory; olcha jest też uznawana za drewno biologicznie aktywne, które może powodować alergie i podrażnienia.
Na plus dla tego gatunku przemawia bardzo szybkie przesychanie oraz względnie wysoka bezsęczność ułatwiająca rąbanie.
Olcha szara niestety jest to już tzw. gatunek miękki – o niskiej gęstości i niskiej wartości opałowej. Dlatego warto znać podstawowe różnice dotyczące obydwu gatunków.
Czas suszenia: 1,5 roku.
Wartość opałowa: 1500 kwh/mp i 4,1 kwh/kg.
W Polsce występuje kilka gatunków topól – topola biała, czarna oraz osika (potraktowana w oddzielnej zakładce). Ponadto występuje mnóstwo mieszańców i krzyżówek m.in. topola szara, kanadyjska oraz gatunki obce (topola włoska). W naturze topole występują na terenach wilgotnych i mokrych.
Drewno topoli posiada niewyraźną twardziel o zabarwieniu żółtobrunatnym czasem z czerwonawym odcieniem. Niektóre gatunki posiadają bardzo grubą korę.
Z wyjątkiem wytwórni zapałek, drewno topól może być kierowane do przerobu do wszystkich gałęzi przemysłu drzewnego. Ogólnie ocenia się, że drewno topolowe nie nadaje się na cele budowlane. Ocena ta jest całkowicie błędna, o czym doskonale wie nasza ludność wiejska. Z tarcicy topolowej buduje się budynki gospodarcze, szczególnie stodoły. Tarcica ta po wyschnięciu w warunkach zmiennej wilgotności staje się zwarta (trudności we wbiciu gwoździ), nadal lekka i wyjątkowo trwała. Bez żadnych zabiegów konserwacyjnych stodoły takie stoją po kilkadziesiąt lat. Tarcica topolowa z tych samych względów jest idealna na deski wozów konnych oraz na obudowę przyczep samochodowych i ciągnikowych jak również na płoty; jest to cenny materiał na ściany ochronne osłaniające osiedla przed uciążliwościami ruchu drogowego i ulicznego. Ten typ budowli z serii ochrony środowiska człowieka, dotychczas w Polsce prawie nieznany, silnie propagowany jest w krajach Europy Zachodniej. Charakterystyczne, że nieimpregnowane drewno topolowe zastosowane w budowlach pracujących w zmiennych warunkach wilgotnościowych, bardzo słabo jest atakowane przez grzyby i owady.
Drewno topoli jest towarem z najniższej półki dla palacza kominkowego. Aczkolwiek niektóre gatunki mogą posiadać nieco lepsze właściwości, to niestety problemem jest rozpoznanie gatunku – topole intensywnie krzyżują się i tworzą trudne do rozpoznania mieszańce. Drewno topoli można ustawić w tym samym szeregu co wierzba.
Osika jest gatunkiem topoli i pełna nazwa brzmi topola osika, jednak różni się na tyle mocno od pozostałych gatunków, że należy ją potraktować indywidualnie. Osika jest wysokim drzewem dorastającym do 35 m wysokości. Występuje pospolicie w całym kraju, jako domieszka w lasach liściastych oraz iglastych, jest gatunkiem pionierskim i często odnawia się na gruntach porolnych.
Drewno osikowe posiada białawe zabarwienie do jasnoszarego. Drewno posiada równomierną strukturę i jest jednolicie zabarwione, nie posiada twardzieli; słoje roczne są dosyć dobrze widoczne.
Kora osiki jest cienka i gładka w kolorze szarozielonkawym do żółtoszarego. W starszym wieku osika posiada korę podłużnie spękaną. Osika może być pomylona przez osobę niedoświadczoną z bukiem. Osika nadaje się znakomicie na wyrób zapałek; jest to właściwie jedyny gatunek drewna idealnie u nas nadający się na ten cel. Niestety, odczuwamy stały niedobór tego surowca, z uwagi na to, że osiki, podobnie jak lipy, najczęściej występują rzadko i pojedynczo wśród innych gatunków (np. sosen). Brak umiejętności odnawiania z nasienia powoduje, że najczęściej mamy w drzewostanach odroślowe, szybko murszejące osobniki. Osika do tego żyje krócej niż otaczające ją drzewa. W sytuacji tej już w cięciach pielęgnacyjnych wycina się ją pod pretekstem nieopłacalności wyrobu z nich drewna użytkowego (bez analizy ekonomicznej!) — przeznacza na opał.
Osika używana była na wyroby plecione, dając na ten cel doskonały, silny, szkląco-biały materiał (z osiki wyrabiano kapelusze damskie oraz męskie kapelusze naśladujące „Panama”. Drewno osiki daje wreszcie (doskonały materiał na wyrób celulozy i masy drzewnej). Celuloza osikowa jest bardzo mocna, ma ładną białą barwę i połysk (tzw. papier japoński, przypominający papier szmaciany, tj. wyrobiony z włókien lnu czy bawełny).
Osika zalicza się do gatunków liściastych miękkich, które omijane są szerokim łukiem przez palaczy kominkowych. Powodem jest niska gęstość i kaloryczność drewna.
Mimo wszystko osika pozytywnie się wyróżnia na tle pozostałych miękkich gatunków. Na korzyść osiki przemawia niewielki udział kory, bardzo szybkie przesychanie oraz duża bezsęczność ułatwiająca rąbanie. Ponad to drewno osiki spala się bardzo korzystnie i posiada właściwości oczyszczające przewód kominowy z sadzy oraz smoły.
Lipa to okazałe drzewo dorastające do 40 m wysokości. Występuje jako rzadka domieszka w lasach liściastych, o wiele częściej jest spotykana w parkach, alejach i przy drogach.
Drewno lipy nie posiada zabarwionej twardzieli, jest białe z odcieniem żółtawym lub różowawym. Słoje przyrostów rocznych słabo widoczne.
Drewno lipy jest lekkie i miękkie, podatne do obróbki. Zastosowanie drewna lipowego to m.in. instrumenty muzyczne, wyroby snycerskie, wysokiej jakości węgiel drzewny, wełna drzewna i inne. Drewno lipowe to świetny materiał rzeźbiarski.
Drewno lipowe jest towarem z najniższej półki dla palacza kominkowego. Ze względu na stosunkowo nieduży udział kory jest lepsze od topoli. Drewno lipowe często pochodzi z wycinki drzew przydrożnych i parkowych, które bywają mocno ugałęzione, guzowate i usęcznione, w związku z czym drewno może być trudne w rąbaniu.
W Polsce występuje ponad 20 gatunków wierzb, wiele z nich posiada formę krzewiastą. Największe znaczenie posiadają wierzba biała, krucha oraz iwa. Gatunki te wykształcają formę drzewiastą i posiadają podobną budowę drewna. Wierzby rosną zazwyczaj na terenach podmokłych i zalewowych, bagnach, nad brzegami rzek, jezior i rowów. Wierzba przydrożna jest częstym składnikiem krajobrazu wiejskiego.
Drewno wierzby posiada widoczną biel w kolorze jasnożółtawym oraz twardziel w kolorze różowawym lub czerwonobrunatnym. Słoje przyrostów rocznych są dobrze widoczne.
Kora wierzby w młodszym wieku posiada barwę zielonkawoszarą, w starszym wieku staje się grubsza i wzdłużnie spękana.
Zastosowanie przemysłowe drewna wierzby to m.in. okleiny, zapałki, celuloza, płyty, opakowania oraz inne.
Wierzby wykorzystuje się w ogrodach i parkach jako drzewa i krzewy ozdobne, ale oprócz walorów dekoracyjnych mają także inne ciekawe zastosowania. Liczne wierzby krzaczaste: wierzba wawrzynkowa (Salix daphnoides) czy wierzba ostrolistna (Salix acutifolia) wykorzystywane są w zadrzewieniach ochronnych przy zabezpieczaniu wydm, nasypów, grobli, skarp. Wierzba purpurowa (Salix purpurea) czy wierzba wiciowa (Salix viminalis) są podstawą w wikliniarstwie, są to tak zwane wierzby koszykarskie. Od kilkunastu lat wierzba jest doceniana jako materiał energetyczny, zwłaszcza wierzba wiciowa. Wierzby wykorzystuje się jako biologiczne oczyszczalnie ścieków i wody gdyż pochłaniają metale ciężkie: ołów i kadm. W przemyśle zielarskim z kory wierzby pozyskuje się kwas salicylowy i taninę, które mają właściwości przeciwgorączkowe i napotne.
Drewno wierzbowe jest lekkie, o małej gęstości stąd jako opał zalicza się do towaru z najniższej półki. Biorąc pod uwagę mniejszy udział kory może być trochę lepszym opałem od topoli.
Wbrew pozorom gatunki owocowe to bardzo dobry opał do kominka. Jest to podyktowane niesamowitą gęstością drewna drzew owocowych, oraz innymi cechami.
Do niezwykle wartościowych gatunków owocowych zaliczamy: śliwę, jabłoń, gruszę. Gęstość drewna śliwy jest porównywalna do grabu, a gęstość jabłoni i gruszy zbliżona do jesiona, a nawet buka. Czereśnia i wiśnia trochę odstają od poprzednich, drewno czereśni posiada gęstość podobną do brzozy, a wiśnia do olchy. Dodatkowo obydwa te gatunki ze względu na zawartość gum drzewnych mogą wydzielać w trakcie spalania więcej zanieczyszczeń. Również niezwykle wartościowe gatunki owocowe ale leśne to głóg, jarząb oraz czeremcha.
Gatunki owocowe posiadają stosunkowo cienką korę oraz wydzielają w czasie spalania specyficzny przyjemny owocowy zapach. W niektórych krajach zachodnich opał z drzew owocowych nosi nazwę drewna aromatycznego.
Czereśnia, określana również mianami trześni i wiśni ptasiej, to często spotykane w naszym kraju drzewo owocowe. Należy ono do rodziny różowatych, podobnie zresztą jak blisko spokrewniona z nim wisnia. Podobnie też jak w przypadku wiśni, czereśnia ceniona jest nie tylko ze względu na owoce – drzewa te są bowiem źródłem doskonałego drewna.
Drewno obydwu tych gatunków jest bardzo do siebie zbliżone wyglądem i właściwościami.
Podstawowa różnica polega na barwie drewna. Wiśnia ma drewno brązowe z odcieniem różowawym; barwa bielu i twardzieli jest dość zbliżona. Drewno czereśni (trześni) jest różowawe z odcieniem brązowawym, szczególnie twardzieli. Różnica w zabarwieniu bielu i twardzieli dość znaczna.
Drewno obu gatunków jest średnio ciężkie, dość trwałe, trudno łupliwe. Kurczliwość duża. Niezbyt skłonne do pęknięć desorpcyjnych i paczenia się. Wymiary wysuszonego drewna nie ulegają poważniejszym zmianom przy zmianach wilgotności i temperatury otaczającego powietrza (drewno słabo „pracuje). Obróbka skrawaniem łatwa; bardzo dobrze się toczy i frezuje. Łatwo osiągnąć gładką powierzchnię. Bardzo dobre drewno snycerskie. Gnie się dobrze. Drewno parzone przybiera ciemniejszą, czerwonawą barwę. Klei się dobrze, bardzo dobrze poleruje się, polituruje i barwi. Trwałość w stanie suchym dość duża, w stanie wilgotnym — niewielka. Dość odporne na rozkład przez grzyby; stosunkowo rzadko ulega uszkodzenia przez owady.
Drewno ma naczynia małe, rozrzucone po całym przekroju, niewidoczne gołym okiem; promienie drzewne, bardzo liczne, wyraźnie widoczne; również wyraźnie widoczne są słoje roczne, zwykle bardzo regularne — wąskie z silnie ciemno zabarwionym drewnem późnym.
Użyteczność drewna jest — ze względu na dobre właściwości techniczne — znaczna; służy przede wszystkim jako materiał stolarski do wyrobu mebli i drobnych przedmiotów (np. pudełek). W meblarstwie używane jest prawie wyłącznie do produkcji wyrobów artystycznych przez małe wytwórnie rzemieślnicze (nieopłacalne w produkcji przemysłowej). Używają go do wyrobów rzeźbiarskich i snycerskich. Jest bardzo dobrym drewnem opałowym.
Jabłoń to roślina wieloletnia należąca do rodziny różowatych. Najlepiej rozwija się w strefie klimatów umiarkowanych. Na świecie występuje około 25 dziko rosnących gatunków jabłoni. W Polsce jak i niemal całej Europie najpopularniejszą odmianą jest jabłoń dzika. Uprawia się ją również w innych krajach całego świata.
Drewno jabłoni, podobnie zresztą jak blisko spokrewnionej z nią gruszy, szczególnie popularne było na przełomie XIX i XX wieku. Dziś, pomimo znacznego spadku zainteresowania tym drewnem nadal jest ono w użyciu. Co więcej, ostatnimi laty w niektórych gałęziach przemysłu drzewnego zaobserwować można renesans jego popularności. Drewno jabłoni jest pod wieloma względami bardzo podobne do jej wspomnianego przed chwilą krewniaka. Tak, jak grusza, jabłoń charakteryzuje się przede wszystkim spękaną głęboko korą, osiągającym wysokość nawet sześciu metrów pniem oraz wyraźnie oddzielonym bielem i twardzielą. Drewno cenione jest z uwagi na swoje walory wizualne i dekoracyjny rysunek, dzięki którym znajdywało często – i nadal znajduje – zastosowanie w branży meblarskiej. Wśród najważniejszych cech jabłoni wymienić należy również duża twardość tego drewna – a więc także, co za tym idzie, odporność na uszkodzenia mechaniczne – idącą w parze ze średnią gęstością i stosunkowo drobną strukturą.Drewno jabłoni jest matowe i bez połysku.
Drewno jabłoni znajduje zastosowanie przede wszystkim w przemyśle meblarskim – powstają z niego między innymi okleiny, elementy dekoracyjne bądź też całe meble. Wykorzystuje się również do produkcji przyborów kreślarskich, urządzeń mierniczych i innych tego typu akcesoriów. Innym jego zastosowaniem jest wędzenie – drewna jabłoni i gruszy pozwalają bowiem uzyskać niezwykle ciekawy i ceniony wśród smakoszy aromat.
Śliwa to jeden z najpopularniejszych europejskich rodzajów drzew. Można je spotkać zarówno w stanie dzikim, jak w licznych uprawach. Gatunki należące do tego rodzaju, wśród których największym uznaniem cieszą się: śliwa domowa, śliwa tarnina oraz śliwa wiśniowa cenione są z wielu powodów – zarówno ze względu na ich dekoracyjny charakter, jak i na doskonale znane wszystkim śliwki, które uchodzą za jedne z najsmaczniejszych owoców krajowych. Dużym uznaniem cieszy się także drewno śliwy – najczęściej wykorzystywane jest jako surowiec podczas wędzenia, jednak nie brakuje również innych jego zastosowań.
Drewno śliwy wyróżnia się przede wszystkim dekoracyjnym rysunkiem, uwydatnianym przez czerwonawą bądź wpadającą nawet w fiolet twardzielą i jasnym bielem. Charakteryzuje się ono również dużą twardością i gęstością, co sprawia, że drewno różnych gatunków śliwy uznawane jest za jedno z najlepszych, jeśli chodzi o odporność na uszkodzenia mechaniczne.
Śliwa może sprawiać pewne problemy podczas suszenia z uwagi na liczne rozgałęzienie oraz bliski krzewom charakter tych drzew, ich drewno przy suszeniu może pękać i paczyć się. Łatwa nie będzie także obróbka mechaniczna tego drewna – ze względu na dużą twardość wymaga użycia narzędzi wysokiej jakości oraz odpowiednich umiejętności.
Wśród zalet drewna śliwkowego warto wymienić przede wszystkim wspomniane już walory estetyczne oraz dużą wytrzymałość tego drewna. Poddane odpowiedniej obróbce, drewno śliwy charakteryzuje się również doskonałymi właściwościami akustycznymi – świetnie odbija dźwięk. Jeśli chodzi zaś o wady drewna różnych gatunków śliw, w pierwszej kolejności wspomnieć należy na pewno o trudnościach, jakie sprawia podczas suszenia i obróbki. Duża twardość drewna śliwy powoduje zaś, że często używa się go do produkcji lasek – szczególnie cenione są pochodzące z Irlandii shillelagh, które w swojej ojczyźnie uchodzą wręcz za dobro narodowe, a wytwarzane są ze śliwy tarniny.
Z uwagi na swoją dużą gęstość i co za tym idzie, wartość energetyczną, drewno śliwy często używane jest także jako drewno kominkowe.
Drzewo stosunkowo długowieczne, szybko rosnące. Osiąga wiek 300-500(700) lat. Pod względem tempa wzrostu spośród rodzimych drzew iglastych ustępuje jedynie modrzewiowi. Drzewo osiągające zwykle wysokość do 30 m, a na siedliskach korzystniejszych także ponad 40 m oraz średnicę do ponad 100 cm. Pień przeważnie do 2/3 wysokości wolny od gałęzi (nie regularny kształt korony). Kora czerwonobrązowa, cienka i gładka w górnej części pnia. Sosna posiada szeroki, jasnożółty biel i intensywnie brązowo(żółto)czerwonawą twardziel (im ciemniejsza tym drewno bardziej trwałe i wytrzymałe). Słoje są wyraźne, przy czym drewno późne zawiera jasne cętki przewodów.
Drewno sosny jest odpowiednie na okleiny zewnętrzne skrawane i łuszczone, na sklejkę, na cele konstrukcyjne, budowlane wewnętrzne i zewnętrzne, stolarkę okienną i drzwiową, podłogi, podkłady kolejowe, maszty, stemple kopalniane. Może być także zastosowane w stolarce artystycznej, meblarstwie, przemyśle płyt wiórowych i pilśniowych, na wełnę drzewną, skrzynki, pojemniki, węgiel drzewny. Warto jednak wspomnieć, że nasza sosna jest niestety jakościowo gorsza niż sosna skandynawska ze względu na spore sęki, szerokie przyrosty roczne i żywice.
Z żywicy sosnowej destylowanej z parą wodną otrzymuje się terpentynę, a z pozostałości tego procesu otrzymujemy kalafonię.
Z igieł sosnowych wyrabia się olejek sosnowy. Zresztą cała sosna jest wykorzystywana w zielarstwie: młode pędy sosny, igliwie, żywica i drewno.
Suszenie drewna sosnowego przebiega szybko i dobrze z lekką skłonnością do pękania i paczenia. Jak wszystkie rodzaje drewna iglastego powoduje iskrzenie podczas palenia, dlatego optymalnie nadaje się do spalania w zamkniętych paleniskach. Drewno sosnowe można łatwo zapalić i jest podatne na rozszczepianie, dlatego też świetnie się sprawdza jako drewno na rozpałkę. Sosna, jak wszystkie miękkie rodzaje drewna, spala się bardzo szybko i nierównomiernie, co jest związane z niewielką gęstością drewna.
Wartość opałowa: 1700 kwh/mp i 4,4 kwh/kg.
Modrzew to na pewno najbardziej charakterystyczny gatunek wśród polskich drzew iglastych – a to dlatego, że jako jedyne z nich wraz z nastaniem zimy zrzuca swoje igły. Drzewa tego gatunku osiągać mogą wysokość dochodzącą nawet do 45 metrów, a średnica ich pnia wynosić może ponad metr. Podobnie do innych gatunków iglastych, takich jak jodła, świerk czy sosna, modrzew jest źródłem cenionego drewna.
Jego charakterystyczną cechą jest duży udział procentowy kory – może stanowić ona nawet jedną czwartą objętości drewna. Biel i twardziel modrzewiu są wyraźnie rozgraniczone – ten pierwszy ma szerokość około dwóch centymetrów i posiada barwę białawą z naleciałościami od żółtawymi bądź czerwonymi. Z uwagi na wysoką zawartość żywic, drewno modrzewiowe jest w stanie świeżym niezwykle aromatyczne i ma łatwo zauważalne kanały żywiczne.
Jedną z najważniejszych zalet drewna modrzewiowego jest jego duża trwałość – bez problemu znosi ono przechowywanie tak na powietrzu, jak i w wodzie. Kłopotów nie powinno sprawić również jego suszenie – modrzew wykazuje jedynie niewielką skłonność do paczenia i pękania i z łatwością odzyskuje pierwotne kształty. Nie jest jednak pozbawiony wad – eksperci podkreślają, że drewno tego gatunku narażone jest na zbieżystość, skręt włókien, pęcherze żywiczne czy przemieszczenie rdzenia. Osobniki rosnące pojedynczo ponadto wykazywać mogą szablowate krzywizny.
Modrzew znajduje szerokie zastosowanie w budownictwie – wykorzystuje się je jako drewno tarasowe, konstrukcyjne i surowiec dla stolarki okiennej. Jego kwasoodporność sprawia zaś, że jest jednym z gatunków najczęściej wykorzystywanych w bednarstwie. Z uwagi na dużą wytrzymałość, jaką charakteryzuje się to drewno, często wykorzystywane jest w kopalnictwie, gdzie wykonane z niego belki służą nieraz do wzmocnienia chodników.
W modrzewiu wykonywać można też słupy i maszty, fragmenty konstrukcji mostów i innych obiektów inżynieryjnych. Znajduje ponadto zastosowanie w przemyśle meblarskim – drewna tego produkowane są też meble, płyty wiórowe i okleiny. Warto wspomnieć, że świeże drewno tego gatunku jest źródłem cennych substancji, takich jak terpentyna wenecka czy garbniki.
Nie wszyscy wiedzą, że drewno tego gatunku może stać się też materiałem malarskim – jego żywica posłużyć może do produkcji farb i barwników, a samo drewno z powodzeniem zastępuje płótno, o czym świadczy przykład znanego renesansowego malarza, Rafaela Santi.
Jak wszystkie rodzaje drewna iglastego modrzew powoduje iskrzenie podczas palenia, dlatego optymalnie nadaje się do spalania w zamkniętych paleniskach. Drewno modrzewiowe można łatwo zapalić i jest podatne na rozszczepianie, dlatego właśnie świetnie się sprawdza jako drewno na rozpałkę.
Wartość opałowa: 1700 kwh/mp i 4,4 kwh/kg.
Drewno świerkowe jest popularnym drewnem lekkim, które wykorzystywane jest powszechnie między innymi w budownictwie. Drewno ma barwę jasną, niekiedy białą. Jest to drewno wyjątkowo miękkie, dzięki czemu staje się łatwe w obróbce. Jeśli chodzi o gatunki drewna wykorzystywane w naszym kraju należy do najbardziej popularnych.
Świerk posiada regularnie rozmieszone sęki oraz pnie, które mają do półtora metra średnicy. Obróbka świerku ze względu na lekkość oraz miękkość jest stosunkowo prosta, poradzi z nią sobie niemal każda maszyna obróbki drewna. Drewno ze świerka, które jest dobrze wysuszone można bez obaw stosować w budownictwie. Jeśli znajdzie się w miejscach suchych i dobrze wentylowanych będzie nam służyć przez wiele lat doskonale wyglądając. Nie powinno się go stosować w bezpośrednim kontakcie z gruntem. Pęknięcia w drewnie są czymś naturalnym, dlatego nie można traktować ich jako wadę.
Podobnie jak jodła czy sosna również świerk wykorzystuje się do produkcji desek, kantówek i innych elementów drewnianych. Wykonane ze świerku świetnie się prezentują i można je bez obaw wykorzystać w różnych konstrukcjach, gdyż jest to drewno wytrzymałe. Poza tym świerk wykorzystuje się również powszechnie do uzyskiwania celulozy. Można również zauważyć, że jest to drewno, które stanowi bardzo często element instrumentów muzycznych. Wiele z nich posiada pudła rezonansowe wykonane właśnie z drewna świerkowego.
Ze względu na duży stopień zażywiczenia drewno świerkowe powoduje iskrzenie podczas palenia, dlatego nadaje się do spalania jedynie w zamkniętych paleniskach. Drewno to łatwo zapalić i jest podatne na rozszczepianie. Dlatego właśnie sprawdza się świetnie jako drewno na rozpałkę. Świerk doskonale nadaje się na szczapy opałowe, ponieważ jest o 30% tańszy niż drewno liściaste; drewno świerkowe schnie zdecydowanie szybciej, a ponadto jest dużo łatwiejsze w obróbce. Dodatkową korzyść stanowi szybka regeneracja zasobów świerkowych.
Wartość opałowa: 1600 kwh/mp i 4,4 kwh/kg.
POSIADAMY BOGATĄ OFERTĘ I SZEROKI ASORTYMENT DREWNA
Dysponujemy specjalistycznym zapleczem maszyn i pojazdów, dzięki czemu nasze produkty i usługi są zawsze na czas i najwyższej jakości. W naszej szerokiej ofercie usług i produktów, każdy znajdzie coś dla siebie. Do każdego klienta podchodzimy indywidualnie z największym zaangażowaniem i profesjonalizmem.